Αν και αποτελεί μετεξέλιξη των άοπλων ιαπωνικών μεθόδων πάλης (Τζουτζούτσου), το Τζούντο είναι στην ουσία δημιουργία ενός ανθρώπου, του Τζίγκορο Κάνο (1860-1938). Ο Κάνο, χαρακτηριστικό δείγμα της «νέας Ιαπωνίας» σπούδασε λογοτεχνία, πολιτικές επιστήμες, οικονομία και ξένες γλώσσες, όμως επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στη δημιουργία ενός συστήματος φυσικής αγωγής που θα συνδύαζε τις αξίες του Δυτικού κόσμου με την παράδοση και τα ιδεώδη του κλασσικού Ιάπωνα πολεμιστή. Καρπός της προσπάθειάς του ήταν το Τζούντο, το οποίο στηρίχτηκε βασικά σε δύο κλασσικές σχολές άοπλης μάχης, τις Τέντζιν Σίνγιο Ρίου (Tenjin Shinyo Ryu) και Κίτο Ρίου (Kito Ryu). Ήδη από την αρχή ο Κάνο –ο οποίος υπήρξε και μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής– προσπάθησε να κάνει το Τζούντο Ολυμπιακό αγώνισμα, κάτι που έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 1964. Έκτοτε, το Τζούντο παραμένει ένα από τα δημοφιλέστερα αθλήματα στον κόσμο με διασπορά μεγαλύτερη ακόμα και από αυτήν του ποδοσφαίρου.

Το Τζούντο είναι μια μορφή πάλης που περιλαμβάνει ρίψεις, ακινητοποιήσεις και εξαρθρώσεις, τόσο από όρθια στάση όσο και στο έδαφος. Η βάση του είναι το ρητό του Κάνο «Μέγιστης αποτελεσματικότητας χρήση της ισχύος», δηλαδή το πώς μπορεί κάποιος χρησιμοποιώντας τους φυσικούς μοχλούς του σώματος να έχει πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του –τόσο στα τατάμι (στρώματα) όπου γίνεται η εξάσκηση και οι αγώνες, όσο και σε μια κατάσταση αυτοάμυνας. Παρά τις θεαματικές του τεχνικές, το Τζούντο μπορεί να είναι ένα από τα ασφαλέστερα αθλήματα και η ολοκληρωμένη του προπονητική θεωρία και πρακτική το κάνουν ιδανική άσκηση και για παιδιά. Αν και η σημερινή του μορφή δίνει περισσότερο βάρος στην (πρωτ)αθλητική του διάσταση, το «κλασσικό» Τζούντο του Ινστιτούτου Κόντοκαν που ίδρυσε ο ίδιος ο Κάνο, περιλαμβάνει εκπαίδευση και σε κάτα (φόρμες) και μάλιστα απέναντι τόσο σε άοπλες όσο και σε ένοπλες επιθέσεις.